ఆరాధకుడు

ప్రకాష్ కి ఇరవైయేళ్ళుంటాయి. కాలేజీలో బి.ఎ. చదువుకుంటున్నాడు. మంచి పర్సనాలిటీతో అందంగా వుంటాడు. అంతేగాక బుద్దిమంతుడిలా కనిపిస్తాడు. కనిపిస్తాడు అంటే అది వ్యంగ్యమనుకోకండి. నిజంగానే అతన్ని చూసినపుడు ఎవరికైనా మంచి కుర్రవాడనే భావం కలుగుతుంది.
మాకు కూడా అలా అనిపించబట్టే- అతను గది గురించి తిరుగుతూ వచ్చ్ అడిగినపుడు, మా సామాన్ల గది ఖాళీ చేసి అతనికి అద్దెకిచ్చాం. రెండు మూడు నెలలు గడిచేసరికి అతనంటే మా అందరికీ సదభిప్రాయం స్థిరపడింది. అందువల్లే మరి కొంతకాలానికి అతనినుంచి నాకు ప్రేమలేఖ వచ్చినపుడు చాలా షాక్ అయింది నాకు. ఆ వుత్తరం తీరూ అదీ నేనింకా మరిచిపోలేదు. అందులోని అక్షరం అక్షరం నాకు గుర్తున్నాయి. చాలా నేర్పుగా, ఏదో కధలా రాసుకొచ్చాడు దాన్నంతా.
"చంద్రకాంతగారికి,
నేను మీకీ విధంగా లెటరు వ్రాయడం తప్పని నా అంతరాత్మ చెబుతూనే ఉంది. అయినాసరే, మనసు చంపుకోలేక, తెగించి వ్రాస్తున్నాను. లేకపోతే- నాకు పిచ్చెక్కిపోయేలా ఉంది. దానికంటే మీకు నా మనసులోని భాధ తెలియజెప్పుకుంటే కొంత తేలికవుతుందనిపించింది. దీన్ని చివరంటా చదివి, నా హృదయాన్ని అర్ధం చేసుకోవలసిందిగా కోరుతున్నాను.
మీరు చాలా అందంగా ఉంటారు. నవ్వుతుంటే మరింత బాగుంటారు. (ఇది పొగడ్తకాదు) అందుకనేమో, మిమ్మల్ని తొలుత చూసినపుడే మీరంటే ఏదో ఇష్టం కలిగింది. మీ ఇంట్లోనే రూం ఇవ్వడంతో నేను చాలా సంతోషించాను. రోజూ మిమ్మల్ని చూసి అనందిచవచ్చని. అంతే, అంతకుమించి మరో ఆలోచన లేదు నాకు.
సుమారు ఇరవై రోజులక్రితం- మీకు గుర్తుండే వుంటుంది. మీ పిల్లల్ని తీసుకొని మీ అత్తయ్యగారు ఏదో ఊరికి వెళ్ళారు. ఆరోజు మీరూ, సత్యమూర్తిగారు మీ పడాకను గదిలో కాక మధ్య వసారాలో మేసుకున్నారు గాలికోసం.
ఆ రోజు రాత్రి- మచినీళ్ళు అయిపోయి, నూతి దాగ్గరకు మీ గుమ్మ ముందునుంచి వెళుతూ మీ మాటలు వినిపించి ఆగిపోయాను. ఏదో కుతూహలం పుట్టుకొచ్చి కిటికీలోంచి లోపలికి చూశాను. అంతే, నా మనసు పాడయిపోయింది. అదెలా జరిగిందో కొంచెం వివరంగా వ్రాస్తాను- ఏమనుకోకండి.
నేను చూసే సమయానికి- సత్యమూర్తిగారు క్రిందున్నారు. మీరు ఆయన మీదికెక్కి.. బంధంలో... చురుగ్గా వూగుతున్నారు! మీ ఇద్దరి శరీరాలపైనా గుడ్డలు లేవు. పూర్తి నగ్నంగా ఉన్నారు. నిట్రాటలా నిగిడి ఉన్న సత్యమూర్తిగారి రహస్యాంగాన్ని- పాము నోరు తెరిచి కప్పను మింగినట్లుగా మీరు తొడలు తెరిచి మింగేస్తుండడం నాకు స్పష్టంగా అగుపించింది.
నాకు ఇరావైయేళ్ళు నిండవస్తున్నాయి. కానీ ఇంతవరకూ స్త్రీ ముఖం ఎరుగను. కనీసం స్త్రీని నగ్నంగా చూడానైనా చూడలేదు. అటువంటిది మీ ఇద్దరినీ ఆ విధంగా కలయికలో చూసేసరికి గొంతు మరింత పొడారిపోయింది. ఒళ్ళంతా ఏదోలా అయిపోయింది. అలాగే గుడ్లప్పగించి చూస్తుండిపోయాను మీ కదలికలను.
"మీరే పైకి రద్దురు బాబు" అన్నారు మీరు ఆయాసపడుతూ, సత్యమూర్తిగారితో, మీ స్తనాలను రెంటినీ రెండు చేతులతో పట్టుకుని నలుపుతున్న ఆయన ఏమని అడిగారు.
"కాళ్ళు పీకుతున్నాయి" మీరు చెప్పేరు.
"అప్పుడేనా?" ఆయన నవ్వేరు.
"మీకేం? కింద తాపీగా పడుకుని, ఎన్ని కబుర్లైనా చెబుతారు!"
"ఫరవాలేదు, ఇంకాసేపు" అన్నారాయన.
"నేనిక చెయ్యలేను బాబు, కావాలంటే మీకు దగ్గర పడ్డాక మళ్ళీ పైకి వస్తాన్లెండి"
మీరిలా ఖచ్చితంగా చెప్పాక, సత్యమూర్తిగారు మిమ్మల్ని కింద చేసి తను మీదయ్యారు. బలంగా, వేగంగా ఊగసాగారు. ఆయనలా చేస్తుంటే మీకు చాలా సుఖంగా వుంది ఉంటుంది. ఆయన పిరుదల మీద చేతులేసి మరీ గట్టిగా నొక్కుకుంటూ, ఎదురొత్తులివ్వసాగేరు.
చూస్తున్న నాకు కళ్ళు చెదిరిపోయాయి నరాలు పురెక్కిపోయి, లుంగీని గుడారంలా లేపుతూ తన్నుకొచ్చాయి. ఆ క్షణంలో నాకేమనిపించిందో తెలుసా? గబగబావచ్చి, సత్యమూర్తిగారిని మీ నుంచి పక్కకు లాగేసి- మిమ్మల్ని... (కోప్పడకండి) చేసెయ్యాలనిపించింది. కానీ చెయ్యడం అనుకున్నంత తేలిక కాదుగదండీ!
"ఆగండి నేను పైకొస్తా" అంటూ బంధం విడకుండా మీరు మళ్ళీ సత్యమూర్తిగారి పైకొచ్చి, తల వెనక్కి విదిలిచుకొని, ఊగసాగారు.
మరి కాసేపటికే... సత్యమూర్తిగారు నీ నడుం చుట్టూ తన కాళ్ళాతో బిగించేశారు. ఆయన... మీ లోపల కోడిగుడ్లల్లే చితికిపోయి వుంటారు. మీరు కూడా సొమ్మసిల్లిపోతూ, ఆయనపైకి వాలిపోయారు.
అంతే, నేనిక నిలబడలేకపోయాన్. గదికి ఎలా చేరుకున్నానో నాకే తెలియదు. అది మొదలు నా మనసు చలించిపోతుంది. కన్ను మూసినా, తెరిచినా, ఎక్కడున్నా, ఏం చేస్తున్నా, తప్పు మిమ్మల్ని మరిచిపోవాలని విశ్వప్రయత్నం చేసినా నిష్ప్రయోజనమైనా గుండెనిండా మీ పేరే- మీరూ నిండిపోయున్నారు. చదుకోవాలన్నా వీలుకాని విధంగా అనుక్షణం మీరే గుర్తుకొస్తున్నారు. కలల్లో సైతం కవ్విస్తున్నారు కవ్వించి, నన్ను కరిగించి- కన్ను తెరిచి మాయమవుతున్నారు.
నాకు మీరే కావాలి, మీరే కావాలి. లేకపోతే మీ గురించి పిచ్చివాడినే అవుతానో- ఆత్మహత్యే చేసుకుంటానో నాకింకా తెలియదు. కానీ యీ రెండింటిలో ఏదో ఒకటి ఖాయం. నా హృదయాన్ని చాలా ఫ్రాంక్ గా మీ ముందు పరిచాను. దాన్నేం చేస్తారో- మీ ఇష్టం.
- మీ ఆరాధకుడు"
అని చివరలో ప్రకాష్ సంతకం కూడా వుంది!
ఆ ఉత్తరం చదివాక మనసు స్థిమితం లేకుండాపోయింది. సహజంగా, అతని మీద చాలా కోపం వచ్చింది మొదట. కానీ, మంచివాడనుకుంటున్న ప్రకాష్ ఎందుకిలా చేసాడని ఆలోచించిన మీదట క్రమంగా అతని మీద కోపం తగ్గి, దాని స్తానే జాలి కలిగింది.
స్వతహాగా ప్రకాష్ మంచి కుర్రాడే. ఆ రోజు శృగారంలో నన్ను చూసి, నా మీద మోజుపడుతున్నాడు. ఆ తప్పు అతనిది కాదు. పరవళ్ళుతొక్కే, అనుభవంలేని అతనీ వయసులో అలాంటి కోరికలు సహజమేమో! ఆ రోజు నన్నూ, మా ఆయనను ఆ సమయంలో చూసి ఉండకపోతే, అతనికీవిధంగా నా మీద గ్లామరు కలిగి ఉండేది కాదేమో! ఏ విధంగా ఆలోచిస్తే అతనికి నా పైన వాంచ కలగడానికి పరోక్షంగా నాకు తెలియకుండా నేనే కారణమేమోనని అనిపించింది.
నేను పెళ్ళయి, భర్త- పిల్లలతో కాపురం చేసుకుంటున్నదానిని. అతను నాకంటే పదేళ్ళు చిన్నవాడు. ఏమీ తెలియని కుర్రాడు. ఏమైనా అతనీ విధంగ నన్ను కోరడం తప్పే. అందుకతన్ని మందలించవలసిందే. కానీ, అతను నా మీద పిచ్చిగా కోరిక పెంచుకున్నట్లు అతని లెటరులో ఉంది. తన కోరిక విఫలమైతే, అతను విరక్తితో ఏమవుతాడో అని ఆలోచించాలి. అతనిదెంత సున్నిత హృదయమో మరి. కొంపదీసి తన లెటరులో వ్రాసినట్లు పిచ్చివాడో లేక.. అయితే!... ఛఛ...
నా మూలంగా ఒక కుర్రాడి భవిష్యత్తు, జీవితం అలా పాడవడం నా కిష్టం లేదు. ఆ వుసురు నాకు తగలకుండా వుండదు. ఎలాగయినా అతనికి నచ్చజెప్పి, నా మీది గ్లామరు పోయేలా చేయాలి. అప్పుడుగానీ, కర్ర విరగకుండ పాము చావదు.
ఇలా ఆలోచించి మరునాడే ప్రకాష్ ను కలుసుకున్నాను. అతని కోరిక సబబు కాదనీ, బుద్దిగా చదువుకొని, బాగుపడమని నయాన, భయానా చెప్పి చూశాను.
"తప్పని నాకు తెలుసు. కానీ, నేను మీ మీద కోరికను చంపుకోలేకపోతున్నాను. మిమ్మల్ని మరిచిపోడానికి చాలా విధాల ప్రయత్నించాను. చివరికి- ఏదో ఒక ఆడదాని పొందులో మిమ్మల్ని మరవగలనేమోనని రెండుసార్లు కంపెనీలకు కూడా వెళ్ళాను. కానీ ఒకసారీ ఎవరిదగ్గరా ఉండలేక, ఏమీ చేయకుండానే తిరిగొచ్చాను. నాకు... మీరే కావాలి..."
నాకేమనడానికీ తోచలేదు. ఏమీ చెప్పకుండా వెనక్కి వచ్చేసాను. నాలుగురోజులు అతనికి కనిపించకుండా తప్పించుకు తిరిగాను.
ఆ తరవాత రోజు కనిపించిన ప్రకాష్ ని చూసి ఆస్చర్యపోయాను. ఈ నాలుగురోజులకే మనిషి చిక్కిపోయి, చాలా నీరసంగా కనిపించాడు. గడ్డం పెరిగింది. షేవ్ చేసుకొని వారమయివుంటుందేమో, కళ్ళు లోతుకుపోయి వున్నాయి. అతని వాలకం గురించి మా అత్తగారు కూడా బాధపడింది. నీళ్ళు పడలేదేమోనని.
"ఏమిటిలా తయారయ్యావ్? ఒంట్లో బావుండలేదా?" అని పలకరించాను నేనే.
అతను నీరసంగా నవ్వాడు.
"కారణం నేనేనా?" అన్నాను మెల్లగా.
అతను జీవంలేని నవ్వోకటి నవ్వేడు. "ఛ!.. అదేం మాటండీ, ఎవరి ఖర్మకు ఎవరు కర్తలు?" అన్నాడు పెద్ద వేదాంతిలా.
"ప్రకాష్ ఇలా చూడు" అన్నాను.
అతను తలెత్తి చూశాడు. అతని కళ్ళలో నా మీద కోరికలేదు. ఏదో గుండెల్ని పిండే దీనత్వం ఉంది. ఆకు చాటున దాగిన పిందెలా నా మీద ఆవ్యక్త ప్రేమ ఉంది.
ముందుకు వంగి, అతని నుదురుపైన ముద్దు పెట్టుకున్నాను.
అతను ఆశ్చర్యంతో నోరు తెరిచాడు.
అతని బుగ్గ గిల్లి నవ్వాను. "ఎందుకంత కంగారు! నేను నీకు కావాలి కదూ? నా గురించి నువ్విలా మఙ్నూనవ్వక్కరలేదు. రేపో ఎల్లుండో మా వారు ఊరుకెళతారు. అప్పుడు నీ గదికి వస్తాను. అంతా నీ ఇష్టం ఆ రాత్రంతా. ఈ చాన్సు ఒక్కసారే నీకు. ఆ తరవాత నా జోలికి రాకూడదు తెలిసిందా?... ఈ గెడ్డం గిడ్డం అన్నీ శుభ్రం చేసుకొని రడీగా వుండు మరి..." అని చెప్పేసి, అతనేమనడానికీ అవకాశం ఇవ్వకుండా వడివడిగా మా ఇంట్లోకి వచ్చేశాను.
వచ్చిన తరువాత ఆలోచించాను. నా ప్రవర్తన నాకే వింతగా అనిపించింది. అయినా ప్రకాష్ రూపం నా కళ్ళల్లో చెరగటం లేదు. అతడు నన్ను ఎంతగా ప్రేమిస్తున్నాడో తెలిసాక నాలో అతడిపై తీవ్రత ఏర్పడి ఉండాలి. అన్నమాట ప్రకారం మా ఆయన ఊరికి వెళ్ళిన రాత్రి- అతని గదికెళ్ళాను. గదిలోకి అడుగు పెడుతుండగా నా కాళ్ళు వణికాయి. నేను చేస్తున్నని ఘోరమని తెలుసు. కాని అంతలో...
"రా, నీ కోసమే చూస్తున్నా" అంటూ ప్రకాష్ గొంతు వినిపించింది. ఆ వెనకే అతను వచ్చి పట్టుకున్నాడు. అతను నాకంటే రెండు మూడంగుళాలు పొడవు, అతనలా కౌగలించుకునేసరికి నాకు ఊపిరాడలేదు. మా వారు కూడా ఎప్పుడూ అంత గట్టిగా ఆత్రంగా కౌగలించుకొనుండరు. అలాగే నా మెడ దిగువున ముద్దులు కురిపించసాగాడతను.
అతని తల పట్టుకుని ఆపి, "ఏయ్, ఏమిటా కంగారు!" అన్నాను.
అతను మాట్లాడే మూడ్ లో లేడు.
"కాళ్ళు పీకుతున్నాయి. మంచం మీదికయినా పోదాం పద" అన్నాను నవ్వుతూ.
అతను అమాంతం నన్ను రెండు చేతులతో ఎత్తుకున్నాడు.
"ఏయ్! పడేస్తావ్ వదులు" అన్నాను కంగారుగా, అతని మెడకు చేతులు బిగించి పట్టుకుని.
"చూస్తావుగా" అంటూ ధీమాగా నడిచి, నన్ను మంచం మీద మెల్లగా పడుకోబెట్టాడు.
మరో పదినిముషాలకల్లా ఇద్దరం నగ్నంగా తయారయ్యాం. అతను నన్ను నిలువునా తినేసేటట్లు చూడసాగాడు. నా కుడికాలు తడుముతూ, ఉన్నట్లుండి తలవంచి పాదాన్ని ముద్దుపెట్టుకున్న్నాడు. నేను తృళ్ళిపడ్డాను.
"ఛ.. తప్పు పైకి రా" అన్నాను.
అయినా అతను వినిపించుకోలేదు. అలాగే పాదాల దగ్గరనుంచి ముద్దులతో తడుపుతూ పిక్కలు, తొడలు దాటివచ్చి పొత్తికడుపు దగ్గిర ఆగి- నిలువు పెదవులను చప్పుడయేలా ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. అంతటితో ఆగకుండా నాలుకతో ఆకురాయిలా రాపాడించసాగేడు.
నా మీది అతని పిచ్చికి నాకు సరదా, గర్వం కలిగాయి. అతని చేష్టలకు శరీరం రోమాంచితమై, నరాలలోని రక్తం వేగంగా అతనివైపు ప్రవహించసాగింది.
భర్తను తప్ప మరో మగాడిని ఎరగనిదానినే నేను కానీ, ఆ సమయంలో- నాలో కోరిక బుసలు కొడుతుండగా ప్రకాష్ వైపు అరమోడ్పు కళ్ళతో చూస్తుంటే నా తప్పు నాకు గుర్తుకు రాలేదు. నా అంతట నేనే చేయి సాచి, అతని మగసిరిని పట్టుకుని ఆప్యాయంగా తడిమాను. చేతిని వెచ్చగా ఇనపకడ్డీలా కాలుస్తున్నాడతను. ఒక చేయి సరిపోవడంలేదు. కుర్రాడిలా అనిపించే అతనిలో యవ్వనం ఇంత ఏపుగా ఉంటుందనుకోలేదు. మెల్లిగా నాలోకి సర్ధుకోబోయాను. చర్మం వెనక్కిపోయి వెచ్చగా నా పెదాలను తాకుతూ ఊరిస్తుంది."ఊఁ" అన్నాను నెట్టమని.
అతను ఆలశ్యం చేయకుండా ఒక్కసారిగా సాంతం ఏమీ మిగలకుండా దురుసుగా దిగబడ్డాడు. అంచులు ఒరుసుకుపోయి కీచుగా మూలిగాను నేను. అడుగు అదిరి గుండెల్లో దిగబడినట్లయింది.
అతను చివరంటా వెనక్కితీసి మళ్ళీ దించాడు. అలాగే పైకి, కిందకి ఊగసాగాడు. అతని ఊపుల్లో ఏదో కొత్తదనం, కొత్త సుఖం కలగసాగాయి నాకు. చకచకా వూగుతూనే రొమ్ముల్ని నలుపుతూ, నోట్లో ఉంచుకుని చీకసాగాడు. అతనికిదే మొట్టమొదటసారంటే నాకు నమ్మకం కలగలేదు. ఆ సంగతే అతన్నడిగితే- నవ్వి, "నమ్మకపోతే నేనేం చెయ్యను!" అన్నాడు.
ఆ రాత్రి అతను నన్ను మొత్తం నాలుగుసార్లు చేసేడు. చివరిసారి అతని బలవంతం మీద నేనే అతని మీదకెక్కి చేశాను.
అతనితో సంభందం అదే మొదలు, చివరకూడా అవ్వాలని ముందు అనుకొన్నప్పటికీ- ఊహించని విధంగా ఆ తరవాత కూడా కంటిన్యూ అయ్యింది. ఇందులో ఎవరి బలవంతమూ లేదు. ఎందుకో అతనితో సంభందం తెంచుకోబుద్దికాలేదు నాకే. చాటుమాటుగా గప్ చిప్ గా మా కలయికలు జరిగిపోతూనే ఉండేవి.
మరో నాలుగు నెలల తరవాత అతనికి పరిక్షలయిపోయి, తప్పనిసరిగా వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళిపోయాడు. అతని తలపులే మిగిలిపోయాయని బాధపడ్డాను కానీ... చాలా తేలిగ్గా అతణ్ణి మర్చిపోయాను. అతడి తాలూకు అవినీతికి ప్రతిరూపు నాలో జీవం పోసుకుంటొందని ఇంకో మూడు నెలల తరవాత ఇప్పుడుగాని నాకు తెలియలేదు. తీరా తెలిసాకా అంతా అయోమయంగా భయంకరంగా తోస్తూంది. ఏం చేయడానికీ దిక్కుతోచని స్థితి. నేను ప్రత్యేకించి చేయడ్నికింకేం వుందిగనక జరగాల్సిందేదో జరిగింది. ఇక ముందు జరగవలసింది కూడా అదే జరుగుతుంది!- కాని, ఆ జరిగేదానికి నేను తట్టుకోగలనా?!...
మరికాసేపటికయినా అయన ఇంటికి వస్తారు. మా అత్తగారి ద్వారా పిడుగులాంటి ఈ వార్త వింటారు. విని..! భగవంతుడా...! ఆయనకి నేనంటే ఎంతా ప్రేమ! ఎంత నమ్మకం!!... నా గురించి ఇంతలా తెలిసాక ఆయన భరించగలరా?...
ఎవరో మెత్తని నా గుండెను పల్లేరుకాయల్లో నొక్కి పొడుస్తున్నట్లుగా వుంది!... భరించలెక తల అటూ ఇటూ తిప్పుకుంటుండగా నా దృష్టిని ఆకర్షించింది టేబులు మీదున్న చిన్న సీసా! అది నిద్రమాత్రల సీసా. మా అత్తగారికోసం డాక్టరు ఇచ్చినది.
నా కళ్ళు మెరిసాయి. నాకు ఇప్పుడు కావలసింది అటువంటిదే. అయినవాళ్ళందిరినీ నా నీచపు ప్రవర్తనతో కష్టపెట్టి, వాళ్ళ మధ్య నేను బ్రతకలేను.
గబగబా వెళ్ళి ఆ సీసాను అందుకున్నాను. మూత తియ్యబోతుండగా గడియారం ఠంగ్ మంది. నేను ఉలిక్కిపడ్డాను. టైం ఇప్పుడు ఒంటిగంటయి ఉంటుంది. అంటే ఆయన వచ్చే వేళవుతుంది.
సీసాలో సగానికిపైగా మాత్రలు వున్నాయి అన్నీ చేతిలోకి వంపుకున్నాను. మింగటానికి ఎక్కువసేపు పట్టలేదు. అలాగే గోడకానుకొని నేలమీద కూలబడ్డాను.
కడుపులో అదో మాదిరిగా వుంది. శరీరమంతా చెమటలు పడుతూ ఎక్కడాలేనంత నీరసంగా వుంది. కళ్ళు బరువెక్కుతున్నాయి. చావు అంటే అలాగే వుంటుందేమో! ఛ, ఇదేమిటి- నాకింకా ఆలోచనలు వస్తున్నాయి? త్వరగా చచ్చిపోతే బాగుండును. కళ్ళు గట్టిగా మూసుకున్నాను.
అలా ఎంతసేపు గడిచిందో తెలియదు.
"కాంతం... కాంతం... తలుపు తియ్యి" అని మా ఆయన తలుపు తడుతుంటే తృళ్ళిపడ్డాను. కానీ లేచి నిలబడలేకపోయాను. ఆ తరువాత ఏం జరిగిందో తెలియదు.
"కాంతం... కాంతం..." ఎవరో పిలుస్తున్నారు.
ఏదో వెచ్చని స్పర్శ... బలవంతంగా కళ్ళు తెరిచాను. కళ్ళు తట్టుకోలేనంత వెలుగు. మళ్ళీ కళ్ళు మూసుకుని తెరిచాను.
"కాంతం, నేను నీ భర్తను, చూడు" అంటున్నారాయన.
ఆయన ప్రక్క ప్రకాష్ నిలబడి ఉన్నాడు. మా వారు ఆప్యాయంగా నా భుజంపై చేయి వేసి, "పిచ్చిదానా! నీ కోసం ఏ త్యాగమైనా చేసే ప్రేమ ఉంది నాలో. నిద్రమాత్రలు మింగినంత మాత్రాన వెళ్ళిపోయిన ప్రకాష్ వస్తాడా? ఇప్పుడు చూడు" అన్నారాయన.
నిర్వుణ్నురాలినైపోయాను. నోటివెంట మాట రాలేదు నాకు.
"కాంతం! మీ ఇద్దరి సంబందం నాకు తెలుసు. ప్రకాష్ వ్రాసిన ఉత్తరం నీ చీర మడతల్లో కనిపిస్తే చదివాను. మానసిక వ్యధతో నేను సతమతమైన మాట నిజమే! కాని నిన్ను వదులుకుని జీవించలేనని తెలిసి, నిన్ను క్షమించటం ఈ నాలుగు నెలలుగా నేర్చుకున్నాను. ఇంట్లో మా అమ్మ ఇప్పుడు నిన్ను తిట్టడంలేదు. నన్ను తిడుతోంది. ప్రకాష్ ని తేగలిగిన వాడికి, అమ్మ తిట్లు ఏం బరువుగా ఉంటాయి చెప్పు" అన్నారాయన నవ్వుతూ.
ఆ నవ్వులో విషాదపు లోతులు నాకు అంతుపట్టలేదు. నా గుండె చెదిరిపోతోంది. మళ్ళీ కళ్ళూ మూతలు పడిపోతున్నాయి. మావారు కంగారుగా నా బుజం పట్టుకుని ఊపి, "కాంతం! కాంతం!" అని కేకలు పెట్టడంవినీస్తూంది. అంతటితో ఆగక ప్రకాష్ తో పిలిపించటం కూడా వినిపిస్తోంది.
బహుశా అది ప్రకాష్ చేయి అయి ఉండాలి. స్తనాన్ని పట్టినంత గట్టిగా పట్టాడు బుజాన్ని.
"డియర్! డియర్!"
నాలో పోతున్న సృహను కాసేపు నిలదొక్కుకున్నాను. నాలో జారిపోతున్న ప్రాణాన్ని కాసేపు బిగబట్టాను. నాకు ఒకే ఒక మాట మాట్లాడాలని వుంది. "భగవాన్! ఆ ఓపిక ఇవ్వు!!" అని దేవుణ్ణి ప్రార్ధించాను.
పెదాలు విప్పాను. ఒక్కమాట, అదీ నా భర్త యెడ నాకుగల ప్రేమ, కృతజ్ఞత, ఏకాగ్రత ప్రకటించుకునేందుకు ఒకే ఒక్క మాట!
ఆ సమయంలో జుగుప్సతో ఎలా నా బుజంపైగల ప్రకాష్ చేతిని నెట్టగలిగానో నాకే తెలియదు. నా నోటినుండి ఆ వెంటనే ఆ ఒక్కమాట హాస్పిటల్ దద్దరిల్లేలా బయటికి వచ్చింది.
*** సమాప్తం